ارائه سمينار در كنار چاپ مقاله

يكي از راههاي تشويق پژوهشگران براي چاپ آثار بديع و قابل دفاع برگزاري سمينارهاي هفتگي در گروه هاي پژوهشي است. معمولا اساتيد دانشگاه هاي ما به تدريس در كلاس بسنده مي كنند و ارائه سمينار را تنها به كنفرانس هاي انگشت شمار خلاصه مي كنند. به نظر اينجانب تنها ارائه درس در دانشگاه كافي نيست و سخنراني در خصوص دستاوردهاي پژوهشي نه تنها توسط دانشجويان بلكه توسط اساتيد ضروري است. طبيعتا اگر فردي خودش كار پژوهشي را هدايت نكرده باشد و يا درگير مستقيم در استخراج نتايج نباشد، قادر نخواهد بود به مدت حداقل يك ساعت به طرح جزئيات مسئله حل شده بپردازد. چندي پيش از همكاران دانشكده خواستم تا سمينارهاي هفتگي را رونق بخشند و خودم براي شروع سميناري را اعلام كردم (هم از طريق پست الكترونيكي و هم در تابلوي دانشكده) ولي متاسفانه فقط 3 عضو هيئت علمي به سمينار آمدند كه 2 نفر آنها از دانشگاههاي ديگر بودند!سمينار من اولين و آخرين سميناراز اين نوع در طول 2 سال گذشته بود! البته وضعيت در دانشكده هاي ديگر (مثل دانشكده فيزيك) بهتر است. اين سوال برايم پيش آمد كه چرا همكاران كنجكاو نيستند كه بدانند در دانشكده و در گروه پژوهشي ما چه مي گذرد؟ مگر جز اين است كه با درس دادن و يا ارائه سمينار اشكالات ما گرفته مي شود و نظريه هاي علمي پيرايش مي شوند؟ مطمئنم كه اگر سمينارهاي هفتگي برگزار شوند، كساني كه كار آنچناني نمي كنند تشويق به انجام كارجدي مي شوند يا اينكه از ذكر نامشان در ليست نويسندگان مقالات شرمسار مي شوند. تدريس يك درس يعني درك كارهاي انجام شده (در گذشته) و انتقال آن به دانشجو، ولي ارائه سمينار پژوهشي يعني بيان آنچه هم اكنون در حال شكل گيري است نه تنها به دانشجويان بلكه به ديگر اساتيد.