اصلاح مقررات آموزشی در جهت کاهش اضطراب دانشجو و ایجاد آرامش، برای پرداختن دانشجو به "دانش جویی" از ضروریات آموزش عالی است. اما تا وقتی این مهم صورت نگرفته است اجرای قانون بد بهتر از بی قانونی یا خود قانونی است. به خصوص از اساتید علوم و مهندسی که در امور علمی خود همیشه با الگوریتم ها و دستورالعمل های هدفگرا سر و کار دارند و از این رو به معنای واقعی کلمه اصولگرا هستند انتظار می رود دقت در ارزیابی فعالیت علمی را، به صورت یک فرهنگ، در میان دانشجویان گسترش دهند. در مقابل متاسفانه بعضی از اساتید و مسئولین آموزش اگاهانه یا ناخودآگاه موجب گسترش فرهنگ سهل انگاری و توجیه وسیله برای هدف می شوند. به این مثال ها توجه کنید:
دانشجوی کارشناسی ارشد، با داشتن مدرک کارشناسی معتبر از بهترین دانشگاه و معدل خوب، در پاسخ به اعتراض استاد که چرا رساله صد در صد کپی تحویل داده است می گوید: من چون در رفتنم به خارج مشکل پیش آمد همینطوری اینجا آمدم و میخواهم سریع دفاع کنم و بروم!
تصور میکنم سهل انگاری های بعضی از ما در ابراز این مواضع وقیحانه بی تاثیر نیست، به عنوان مثال:
استاد می گوید هر دانشجوئی که با من پروژه کارشناسی دارد و در آزمون کارشناسی ارشد قبول شود نمره اش 20 است.
دیده شده است که به دانشجوئی که تمام وقتش را در ورزش قهرمانی صرف کرده است چندین نمره ارفاق شده است تا در عین بیسوادی فارغ التحصیل شود.
یکی از موارد رسوا استفاده متواتر بسیاری از دانشجویان از امکان "حذف پزشکی" است که دانشجو با عدم شرکت در آزمون و ارائه گواهی پزشکی، بدون اینکه به واقع بیمار باشد، موفق به حذف درس می شود. رسوائی اینکار تا بدانجا بود که همان دانشجو، خیلی سر حال، به هنگام برگزاری آزمون در دانشکده دیده می شد و به اصطلاح به ریش استاد و معاون آموزشی می خندید. تجربه مقابله با این ناهنجاری را جداگانه پست می کنم.
کوتاه آمدن من و شما در ایجاد این باور که "نمره ملک طلق استاد است و در اعطاء یا منع آن فعال مایشاء است" باعث شده است که دانشجویان معتمد به تواتر از استادی که بدون تصحیح ورقه نمره میدهد (در بهترین حالت به صورت تصادفی) شکایت کنند. تا بعد که از این باغ بری برسد!
