در ادامه پست آقای دکتر جهانگیر، به نظر اینجانب نیز، تهیه یک منشور در رابطه با اخلاقیات پژوهش در دانشگاه های ایران نه تنها مفید، بلکه ضروری است. در این صورت، در مرحله اول، اعضای هیات علمی دانشگاه ها به صورت داوطلبانه این منشور را پذیرفته و نسبت به آن پایبند می مانند. طبیعی است که در صورتی که این منشور فراگیر شود، به نوعی جنبه رسمی پیدا خواهد کرد و زمینه ساز رعایت هرچه بیشتر اخلاق پژوهش در دانشگاه های کشور خواهد بود.
این مساله کاملاً طبیعی است که هر یک از استادان عضو این وبلاگ، به نوعی به رعایت اخلاق پژوهش، انتشارات و حتی آموزش (همه آنچه که فعالیت اصلی دانشگاهی را بنا می نماید) پایبند هستند، اما، وجود یک سند (حتی در حد یک وبلاگ) می تواند زمینه ساز فراگیر شدن این اخلاقیات در جامعه علمی کشور عزیزمان گردد. در این صورت، هریک از ما، می تواند با شجاعت اعلام نماید که به رعایت اصول این منشور پایبند است و همکاران و دانشجویان را نیز به رعایت این اصول تشویق نماید. علاوه بر این، بر سر آنچه اساسی تر است توافق حاصل می گردد. به عبارت دیگر، چنین سندی، به عنوان یک نقطه مرجع (و حداقل برای اعضای وبلاگ، معتبر) در نظر گرفته می شود.
به نظر اینجانب، برخی از مواردی که می تواند در این منشور گنجانده شود عبارتند از:
- پیش از انتشار هر سند علمی و انجام هر فعالیت پژوهشی، اصول اخلاقی را در نظر گرفته و آن را سرلوحه همه فعالیت های خود قرار می دهم.
- در زمان ارسال یک مقاله به یک کنفرانس یا ژورنال، از صحت مطالب مندرج در آن اطمینان حاصل می نمایم.
- از انتشار مطالب دروغ و خلاف واقع به صورت عمدی پرهیز می نمایم.
- در زمان داوری یک مقاله یا سند علمی، تا حد امکان تلاش می کنم تا داوری، عادلانه و دقیق باشد.
- از سرقت مطالب منتشر شده توسط دیگران به شدت پرهیز می نمایم.
- دوستان، همکاران و دانشجویان خود را به رعایت اخلاق علمی تشویق می نمایم.
- به عنوان یک استاد و در راهنمائی دانشجویان، وظایف خویش را به طور کامل و با رعایت وجدان کاری و اخلاق حرفه ای انجام می دهم.
- به عنوان یک دانشجو، از فریب استاد خود (در تمام مراحل تحصیلی و به هر نحو) پرهیز می نمایم.
واضح است که موارد پیشنهادی بسیار مقدماتی است و صرفا به عنوان نقطه شروع ذکر شده اند. امید است تا اعضای دیگر وبلاگ، با افزودن موارد دیگر و اصلاح موارد پیشنهادی، زمینه تهیه منشور اخلاقی پژوهش را فراهم نمایند.
